روغن هواپیما | گریس هواپیما | روغن هلیکوپتر | روغن هوایی

روغن موتور توربین هواپیما به گونه ای طراحی شده اند که در طیف وسیعی از دمای کاری ، قطعات متحرک موتور مانند یاتاقان ، چرخ دنده ، میل بادامک ، بازوی راک ، دیواره های سیلندر ، رینگ پیستون ، میله های فشار و سوکت ها را روغن کاری کنند و عملکرد مفیدی را برای خنک کنندگی موتور ، پاکیزگی و مهار خوردگی ارائه دهند.

روغنکاری در هر کاربردی که قطعات متحرک در آن نقش داشته باشد بسیار مهم است. هواپیماها تعداد زیادی از انواع مختلف قطعات متحرک را درگیر می کنند که بسیاری از آنها با سیستم پیشرانه در ارتباط هستند. اهداف روغن کاری در درجه اول بهبود بهره وری انرژی با کاهش اصطکاک و بهبود عمر تجهیزات با کاهش سایش قطعات متحرک است. مزیت اضافه شده از سیستم روانکاری کارآمد ، کاهش درجه حرارت موتور به دلیل اتلاف گرما از طریق سیستم روانکاری است.

روغن کاری موتورهای توربین فرآیند بسیار سختی برای روانکار ها، به چند دلیل مهم زیر است :

• قابلیت اطمینان به دلیل عواقب خرابی. کاربردی هواپیما تنها کاربرد هایی هستند که امکان متوقف کردن سریع و بررسی نشانه خرابی روان کننده امکان پذیر نیست.
• هزینه عملیاتی بالا ناشی از اضافه شدن وزن ، ایجاد سیستم های پشتیبان را بسیار نا مطلوب می کند. این نیاز منجر به کم شدن مقدار روانکار می شود و به الزامات دفع حرارت زیاد و دمای بالای کار منجر می شود.
• طیف گسترده ای از دما ، فشارها و سرعت هایی که روان کننده در شرایط عادی کار و نگهداری در معرض آن قرار دارد.

مجموع این نیاز ها احتمال وجود یک روانکار طبیعی یا روانکارسنتتیک ایده آل را که تمام شرایط مورد نیاز را داشته باشد ، از بین می برد. با افزایش سرعت و دما ، گریس های اتومبیل که در ابتدا در هواپیما مورد استفاده قرار می گرفتند توسط روانکارهای مخصوص موتورهای هواپیما جایگزین شدند. از آنجا که سیستم های پیشرانه از موتورهای معمولی به موتورهای توربینی تغییر یافتند روان کننده های مبتنی بر روغن های معدنی ناکافی بودند و به کلاس جدیدی از روان کننده ها نیاز بود.

در سالهای پس از جنگ جهانی دوم ، موتورهای توربینی توسعه یافتند و شروع به تسلط بر بازار پیشرانه های هواپیماهای تجاری و ارتشی کردند. موتورهای توربین نیاز دارند که روانکار در طیف گسترده ای از دما پایدار و روان باشد. دمای شروع زمینی ممکن است به حداقل -54 درجه سانتیگراد رسیده و درجه حرارت تا 300 درجه سانتیگراد نیز ممکن است در موتور در حین کارکرد مشاهده شود. با گذشت زمان ، تعدادی روانکار مختلف با ترکیب شیمیایی و سازگاری بسیار متفاوت تولید شدند. بسیاری از مناطق مختلف دارای روانکارهایی بودند که متناسب با شرایط و نیازهای بومی تهیه شده اند. با وجود چندین مایعات ناسازگار ، ماهیت جهانی استفاده از هواپیماها و عواقب ناگوار اشتباهات ، نیاز به استاندارد سازی پدیدار شد. برای رفع این مشکل ، سیستمی استاندارد از مشخصات روانکارها برای روانکارهای موتور توربین ایجاد شده است.

مشخصات روانکار

سازگاری روغن به عنوان یک مشکل جهانی نیاز به استاندارد سازی دارد. با این حال ، این تصمیم گرفته شد که نیازی به یک شرکت تامین کننده واحد یا یک ترکیب کاملاً مشخص نداشته باشد. این امر باعث از بین رفتن رقابت و توقف توسعه ترکیب های بهتر می شود. در عوض ، مجموعه ای از مشخصات دقیق برای روانکارها بر اساس مجموعه ای از خواص به تصویب رسید. در پایان ، روغن های جت های تجاری در درجه اول توسط استاندارد SAE-5780 اداره می شوند. هواپیماهای جت نظامی عموماً بر اساس شرایط مختلف دمای پایین تحت دو استاندارد قرار می گیرند. هواپیماهای نیروی هوایی ایالات متحده (USAF) به دلیل نیاز به قابلیت پمپاژ در دماهای پایین به طور معمول از مشخصات MIL-PRF-7808 استفاده می کنند. تجهیزات حمل و نقل هوایی نیروی دریایی از MIL-PRF-23699 استفاده می کند ، که دارای خواص دمایی بالاتری است. در بیشتر مناطق ، مشخصات MIL-PRF-23699 و SAE-5780 کاملاً مشابه هستند و بسیاری از محصولات موجود در حال حاضر هر دو این مشخصات را دارا می باشند. این مشخصات مورد بررسی و بازبینی منظم قرار می گیرند. علاوه بر این ، MIL-PRF-7808L اکنون در دو گرید با ویسکوزیته های مختلف در دسترس است: گرید 3 ، سیالی با ویسکوزیته 3 cS و گرید 4 ، سیالی با ویسکوزیته 4 cS. این دو گرید نیاز به تغییر در ترکیب روغن پایه دارد ، اگرچه از ترکیب شیمیایی مشابهی استفاده می شود. MIL-PRF-23699 در سه نوع ، استاندارد، مهار کننده خوردگی (CI) و پایداری حرارتی بالا (HTS) موجود است. سه نوع MIL-PRF-23699 در درجه اول در مواد افزودنی مورد استفاده تفاوت دارند.

به ما در اینستاگرام بپیوندید:            avisatrade